هیئت جوانان علمدار تنکابن

این آیه به یکی از مهم ترین آثار توبه و عنایت ویژه خداوند به شخص توبه کننده اشاره دارد و آن این است که خداوند به لطف و کرمش، بعد از توبه کردن شخص گناهکار، گناهان او را محو می کند و به جای آن حسنات می نشاند. در روایتی از ابوذر از پیامبر اسلام(ص) آمده است: « روز قیامت، بعضی از افراد را حاضر می کنند. سپس خداوند دستور می دهد که گناهان صغیره ی او را به وی عرضه کنید و گناهان کبیره را بپوشانید. به او گفته می شود: تو در فلان روز فلان گناه [صغیره] را انجام دادی. در حالی که او به آن اعتراف دارد و انکار نمی کند، [ولی] قلبش از گناهان بزرگ ترسان و ارزان است. در اینجا هرگاه خدا بخواهد به او لطفی کند، دستور می دهد به جای هرگناه، حسنه ای به او بدهید. او عرض می کند: پروردگارا ! من گناهان بزرگی داشتم که آنها را در اینجا نمی بینم » . ابوذر می گوید: در این هنگام، پیامبر(ص) تبسمی کرد که دندان هایش آشکار گشت. سپس این آیه را تلاوت نمود.



گروه فرهنگی علمدار تنکابن